Het is begin oktober en het staartje van orkaan Kirk is hier aan land gekomen. Regen en wind dus, plus grote golven aan de westkust.
Big wave surfers
De big wave surfers hebben zich al verzameld bij Nazaré, en wij gaan later op de dag natuurlijk ook even kijken of we bij Monte Clérigo nog van de ene naar de andere kant kunnen komen.
Dat is in voorgaande jaren weleens anders geweest.
We hebben hier zelfs een keer een camper bijna van de weg zien drijven. Gelukkig kon de brandweer net op tijd een haak bevestigen, zodat het busje nog net omhoog getakeld kon worden!
Dus, grote golven, regen en wind waren waar we het over hadden. En dat, in combinatie met het elektriciteitsnetwerk dat op palen boven de grond hangt, betekent geen elektriciteit.
Op de eerste dag van deze storm waren we net bij de tandarts geweest en stopten we bij een lokaal café om wat te drinken en te eten. Na een gevecht met de wind en onze paraplu, stappen we Pão do Rogil binnen.
Daar worden we verrast door veel grote rugzakken en een café dat vol zit met wandelaars die eruitzien als verzopen katten.
Rogil is een dorpje dat aan de befaamde wandelroute ‘Rota Vicentina‘ ligt, vandaar het grote aantal wandelaars dat we hier aantreffen.
Donker binnen
Het tweede dat ons opvalt, is dat het erg donker is binnen, ondanks dat ze duidelijk open zijn. Aangezien we hier al zo lang wonen, weten we meteen wat er aan de hand is: geen elektriciteit.
Even schakelen dus; ik moet nog even wachten op mijn koffie. Ook de torrada (geroosterd brood met boter) laat even op zich wachten, maar gelukkig hebben ze een kan met vers vruchtensap en een vitrine vol met allerlei lekkernijen.
De vrouw die hier werkt, moet echt even omschakelen en zegt verbaasd hoe ontzettend afhankelijk we zijn geworden van elektriciteit. Ik durf te wedden dat zij in haar jeugd nog een tijd heeft meegemaakt dat zij of mensen in dit dorp zonder elektriciteit leefden.
Falta o café
Maar het grootste probleem is natuurlijk: geen koffie! Ook voor haarzelf: ‘Faz mesmo falta o café.’
Iedereen die ik ken en die binnenkomt, begroet ik al met een lach, want ik weet waarvoor ze komen: hun shot koffie. Schouderophalend kiezen ze iets anders om te drinken. Toch wel mooi, die houding.
Bekende
Dan komt er een Portugese bekende binnen die tien jaar in Nederland heeft gewoond. Ze vertelt me dat ze net een bericht kreeg van een van haar oud-cliënten, iemand die bij haar trainde in de sportschool van het Ministerie van Economische Zaken. Het maakte haar blij dat ze na zes jaar nog steeds wordt herinnerd.
Ze vertelt me dat ze Nederland toch wel mist. Wat mis je dan precies, vraag ik, want ik vind het interessant om het vanuit haar perspectief te horen, aangezien ik een tegenovergesteld perspectief heb. Zij als Portugese die in Nederland heeft gewoond, ik als Nederlandse die in Portugal woont.
Een Portugese die Nederland mist
Het eerste wat ze noemt, is hoe alles zo goed georganiseerd is, en natuurlijk is het gebrek aan elektriciteit hier het perfecte voorbeeld van op dit moment. Ook het feit dat, als je iets vraagt, je het meestal krijgt of in ieder geval te horen krijgt als iets niet mogelijk is, zodat je weer verder kunt.
Dit vind ik leuk om te horen, omdat ik juist het ongeorganiseerde van Portugal zo omarm. Het geeft een bepaalde vrijheid om dingen buiten de lijntjes geregeld te krijgen. Als iets niet binnen de geschreven regels valt, krijg je hier niet meteen een ‘nee’, maar proberen mensen een oplossing voor je te bedenken.
Lampen weer aan, lampen uit
Een halfuurtje later springen de lampen aan! ‘Que alegria!’ roept een lokale oudere dame. Helaas is het van korte duur, want binnen twee minuten valt het licht weer uit. Het haperde nog een paar keer, maar daarna was het weer donker.
Ondertussen blijft het een komen en gaan van wandelaars, en de enige manier om nog te betalen is met contant geld.
De vrouw die hier werkt, is druk bezig met haar telefoon om steeds de prijs te berekenen.
Ik ben benieuwd wat ze zal doen zodra de batterij van haar telefoon leeg is, maar ik weet zeker dat ze daar nog niet aan denkt. ‘Dat zien we dan wel weer’ is meestal de gedachtegang hier.
Leven in het moment.
Geef een reactie